Rozdział 19: Hierarchia

I po egzaminach. Nawet nie wiecie jak się cieszę, że już to mam za sobą i mogę się zrelaksować gdyż ostatni tydzień czerwca nieco świrowałam ze stresu. Wracamy jednak do Signum i mam nadzieję, że pamiętacie to i owo o fabule ;). Dziękuję za komentarze:

KiRa Ariana: Dałam radę egzaminom i jestem z siebie dumna! Teraz nastał czas na przyjemności i pisanie ^^
Monika Garbicz: Oj tam zaraz perwersyjny. Tom to Tom trzeba zrozumieć czasem jego odchylenia od normy. W tym rozdziale dowiesz się więcej o relacji Harry'ego i Malfoya
Queen of the wars in the stars:  Też nie przepadam za głupiutkim Harry'm i postaram się aby tak zostało, ale jednak by była równowaga. Trochę nie zrozumiałam kwestii o rzekomym wulkanie fan serwisu, bo jednak chciałam to napisać sama i powoli muszę wprowadzać takie niuanse ;)
Kiminari: No wypadałoby zapamiętać imiona "zabawek" Toma, ale myślę że z czasem będzie wiadomo o kogo chodzi ^^ Ja nie uważam reakcji Harry'ego za zbyt spokojną, gdyż stawiał rzeczom gorszym niż nastoletni Czarny Pan. Ahh cieszę się, że również lubisz Abraxasa! Ja go wprost uwielbiam! Naprawdę, darzę go ogromną sympatią i jest w całości wykreowany przez mnie. Grindelwald musi mieszać jak to przystało na Pana a jeszcze sporo namąci. Dziękuję kochana za TAK długi komentarz i obiecuje, że w ten weekend biorę się za Twoje opowiadania zwłaszcza, że już tak sporo go napisałaś! Jestem pod wrażeniem! Oczywiście stosowny komentarz zamieszczę pod ostatnim rozdziałem, bo już się nie mogę doczekać wieczorku z Twoim ff. Aaa no i dziękuje za nominację wezmę się za to... Nie wiem nawet kiedy, bo mam mega wielkie zaległości w fanfiction, ale wakacje poświęcam na nadrabianie fandomowych zaległości.
M: Również bardzo lubię element rywalizacji Kasandry, zwłaszcza, ze to od niej się zaczęło wszystko. Teraz jesteśmy na tym wspaniałym etapie, że już nie trzeba czekać na interakcję Harry'ego z Tomem.
Malinkaa246: Jeszcze raz dziękuję za pochwały i mam nadzieję, że wcześniejsza kwestia została już wyjaśniona. Signum ma jeszcze kilka błędów, ale poprawiać będę dopiero jak zakończę to opowiadanie, bo jednak teraz wole się skupić na przyszłych rozdziałach.

Betowała: Mato 

Rozdział 19: Hierarchia

W sowie, która wczesnym rankiem obudziła Armando Dippeta nie byłoby nic dziwnego gdyby nie fakt, że list przyniesiony przez nią nie miał na kopercie zaznaczonego adresata, za to był sygnowany krwawym sztyletem. Oznaczało to, że jeśli ktokolwiek inny prócz odbiorcy przejmie pismo, czeka go okrutna klątwa. W takim wypadku list spłonąłby błyskawicznie. Dippet obejrzał kopertę uważnie nie dotykając jej na razie i w zadumie pokiwał głową. Ostatni raz widział taki list kilka dekad temu, czyli dość dawno. Fakt, że ktokolwiek posłużył się tą metodą przekazu informacji niewątpliwie oznaczał, że wieść jest pilna i wymaga najwyższej dyskrecji. Armando zawahał się krótko z wzniesioną ręką: sowy raczej się nie myliły jeśli chodziło o dostarczanie korespondencji, więc należało przypuszczać, że i tym razem przesyłka dotarła tam, gdzie należy. Dippet podjął decyzję i zdecydowanym ruchem przejął list od ptaka, który natychmiast zerwał się do lotu i już po chwili zniknął w oddali. Dotknięcie listu nie spowodowało żadnych gwałtownych reakcji, więc najwyraźniej zgodnie z przypuszczeniami, to on sam był adresatem wiadomości. Po kilku sekundach list samoczynnie się otworzył, ujawniając zawartość: mały, złoty medalion i zapisaną znajomym pismem informację. Dyrektor Hogwartu spokojnym ruchem odłożył medalion na biurko i zajął się analizą treści niezbyt długiego pisma:

Armondo Dippet

Dyrektor Szkoły Magii i Czarodziejstwa

Hogwart.

Stary przyjacielu.

Potrzebuję jak nigdy dotąd Twojej mądrości i porady.

To dla mnie, a jak sądzę właściwie dla nas wszystkich, niezwykle ciężki czas. Proszę, byś znalazł chwilę i mnie odwiedził. Zapewniam, że to konieczne.

Medalion jest świstoklikiem, który przeniesie Cię

do mojego biura o godzinie szesnastej.

Nikt nie może się dowiedzieć o naszym spotkaniu.

Leonardo Spencer Moon

Armando zmarszczył brwi w zamyślaniu. Treść niewiele ujawniała, ale jedno było pewne. Sam wydźwięk pisma był nad wyraz alarmujący. Dyrektor Hogwartu w skupieniu zapoznał się jeszcze raz z listem, po czym odłożył go na biurko i zamyślił się głęboko analizując sytuację. Znał obecnego Ministra Magii na tyle, że nie podejrzewał go o panikarstwo. Należało przypuszczać, że sytuacja jest faktycznie poważna, bo bez ważnej przyczyny ten wysoki urzędnik nie wzywałby go. Zwykł sam rozwiązywać zawiłe sprawy. Nawet kryzysy, które jak to w polityce, co jakiś czas powstawały. W świetle tych wszystkich faktów było jasne, że to wezwanie nie mogło dotyczyć błahostki. Dippet sięgnął po medalion i założył go sobie na szyję, po czym ujął w dłoń różdżkę. Zaklęciem spalił list, a kolejnym usunął popiół. Przeszła mu zupełnie chęć na śniadanie, dlatego udał się do swoich prywatnych pokoi, uprzednio przywołując skrzatkę i prosząc o filiżankę herbaty. Kiedy napój został mu dostarczony rozsiadł się w swoim ulubionym fotelu z filiżanką w dłoni, rozmyślając nad zaistniałą sytuacją. Po chwili jednak stwierdził z pewnym zniecierpliwieniem, że jego rozmyślania nie mają sensu, bo przecież w gruncie rzeczy nie wie co tkwi w tej sprawie i co jest powodem tej tajemniczej wiadomości. Niemniej czuł wciąż niepokój i choćby dlatego musiał sobie jakoś zająć czas, by nie tracić go na jałowe rozmyślania. Na pewno nie był w stanie skupić się nad dokumentacją dotyczącą szkoły. Przez chwilę zastanowił się, po czym wstał, podszedł do biblioteczki podręcznej i sięgnął po jedną z książek. Wrócił na fotel i zagłębił się w lekturze.

***

Arena o świcie czekała dosyć niemiła pobudka i gdyby mógł przekląłby w tym momencie źródło nieprzyjemności, czyli Avery'ego. Odkąd tutaj zamieszkał, Avery budził go swoim chrapaniem niemal regularnie. Po takiej pobudce Aren nie mógł już zasnąć, chociaż oczywiście próbował wszelakich dostępnych sposobów na zagłuszenie irytujących dźwięków. Niestety, jak dotąd nie odkrył skutecznej metody, bo nawet poduszka przyciśnięta do głowy nie sprawdziła się w walce z chrapnięciami Avery'ego. Dzisiaj nie było inaczej i Aren w desperacji spojrzał tęsknym wzrokiem na swoją różdżkę. Przez krótką chwilę zastanawiał się czy próbować, ale w końcu ujął ją w dłoń. Efekt był taki jak ostatnio zazwyczaj. Nie poczuł nic, żadnego przepływu magii. Wzdychając ciężko wstał i ubrał się w szkolne szaty. Spojrzał na Malfoya, który akurat przeciągnął się przez sen i zwinięty w kłębek otulając nogami kołdrę zachrapał cicho. Były Gryfon westchnął z zazdrością. Na pewno Abraxas zastosował zaklęcie wyciszające i dlatego spał sobie teraz smacznie w tym hałasie. Aren'owi przeszło przez myśl, że mógłby następnym razem poprosić Malfoya o pomoc. Niewiele wysiłku kosztowałoby wyciszenie również jego łóżka. Zresztą, Abraxas przecież sam starał się okazać przyjaźń. Aren nie ufał mu za bardzo, ale … to byłby taki mały krok w kierunku nawiązania bliższej znajomości. Po podjęciu takiej decyzji Grey poczuł się jakoś lepiej. Westchnął cicho ponownie i poszedł w kierunku łazienki. Niestety, gdy nacisnął klamkę ta nie ustąpiła. Aren potrząsnął tylko głową, zawrócił po swoją torbę i ruszył w stronę wyjścia z pokoju, postanawiając skorzystać z jednej z łazienek ogólnie dostępnych. Jak na Lastragne był to w zasadzie dosyć, niewinny żart, ale były Gryfon z utęsknieniem czekał na powrót swojej magii, bo takie dowcipy i uciążliwości zaczynały go męczyć, chociaż starał się je znosić ze stoickim spokojem. Po skorzystaniu z łazienki nie wrócił do dormitorium, ale został w pokoju wspólnym i tam, zasiadając na brzegu trzyosobowej kanapy, która była najbliżej kominka, otworzył książkę z Eliksirów na zaznaczonej stronie. Skupił się na tekście, a po chwili zaczął wynotowywać informacje, które były dla niego niezrozumiałe, by po lekcjach omówić je z Slughornem. Pomoc profesora okazała się dla Arena nieoceniona. Pierwszą klasę stosunkowo szybko omówili, ponieważ okazało się, że wbrew pozorom chłopak całkiem dużo informacji sobie przypomniał. Aren doszedł do wniosku, że kiedy nikt nie stosuje na nim zjadliwych komentarzy, ostrych, krzywych spojrzeń, nie sabotuje jego eliksirów i nie wydziera się na niego, nauka idzie mu dobrze. Podejrzewał, że stres, spowodowany ciągłą czujnością i wybuchowym charakterem Snape'a, nie pozwalał na przyswajanie materiału i należyte skupienie przy tworzeniu mikstur. Zresztą nie była to dla niego żadna rewelacja. Doszedł do tego już w swoich czasach, ale teraz stało się to po prostu jaskrawo widoczne. Aren pracował dłuższy czas w ciszy. W pewnym momencie zarejestrował fakt, że ktoś schodzi od strony dormitorium chłopców i uniósł głowę. Z zaskoczeniem stwierdził, że to Black. Orion, widząc że został zauważony, skinął lekko głową na przywitanie. Aren w milczeniu odwzajemnił ten gest. Nie przewidywał żadnej rozmowy, więc spokojnie wrócił do czytania. Po chwili ku swojemu zaskoczeniu usłyszał głos Oriona:

— Następnym razem zajmij inne miejsce. To należy do Niego, a On bywa dosyć nieprzewidywalny w niektórych kwestiach. — Black powiedział to niby obojętnie, ale Aren wychwycił nutę szacunku, jakim nasycone zostały określenia dotyczące osoby, o której mówił Orion. Były Gryfon, trochę zaskoczony informacją, ale też wbrew sobie zainteresowany, zapytał niby obojętnie, zerkając znad trzymanego w dłoniach pergaminu:

— Kogo masz na myśli? — Orion lekko wzruszył ramionami i pomijając pytanie oznajmił:

— Chcę tylko zwrócić Twoją uwagę na to, że w Slytherinie istnieje dość ścisła hierarchia. Ze szczerego serca radziłbym Ci zaznajomić się z nią, by w przyszłości oszczędzić sobie kłopotów. Na dłuższą metę nie da się tej sprawy ignorować. Czy chcesz, czy też nie chcesz będziesz musiał z czasem zwrócić większą uwagę na to, co dzieje się dookoła Ciebie. Gdy zaczniesz obserwować nie wątpię, że zorientujesz się szybko o co tutaj chodzi. Bystrości Ci nie brak. Zauważysz ile rzeczy przegapiłeś. — Black skończył wypowiedź i nie przedłużając ruszył w drogę powrotną do dormitorium, zostawiając trochę zdezorientowanego Greya.

Aren przez jakiś czas patrzył na odchodzącego Ślizgona w zdumieniu. Najwyraźniej Black przyszedł tu specjalnie po to, by zwrócić jego uwagę, na bardzo istotny jak się wydaje fakt. Były Gryfon docenił ten gest Oriona. Zdawał sobie oczywiście sprawę z faktu, że póki co odseparował się od swoich obecnych współdomowników. Z nikim nie starał się nawiązywać kontaktów mimo, że Malfoy wykazywał w tym kierunku niezmordowaną wręcz aktywność. Orion miał jednak niewątpliwie rację. Tego odseparowania, bierności i statusu „jestem nowy” nie da się utrzymać w nieskończoność. Black słusznie zwrócił mu na ten fakt uwagę. Oczywiście bez wątpienia takie postępowanie było wygodne przez pewien czas, ale najwyraźniej nadeszła pora na stopniowe wyjście z cienia. Bez rewolucyjnych zmian i spektakularnych wejść. Na początek Aren postanowił wziąć sobie radę Oriona do serca i przyjrzeć się bliżej rzeczonej hierarchii, a także zasadom panującym w tym domu. Dotąd zupełnie się nad tym nie skupiał, a przecież nawet w jego czasach zdążył zaobserwować, że w domu węża istniała jakaś dziwna gradacja między poszczególnymi uczniami. Choć nigdy się nią nie interesował wiedział, że Draco Malfoy był ważną personą, przynajmniej dla piątego roku i wszystkich młodszych. Z obserwacji Draco wynikało też, że nie groziła mu detronizacja. Po tych przemyśleniach i podjęciu decyzji, Aren westchnął ciężko i ponownie powrócił do nauki.

Okazją do wdrożenia małego dochodzenia w wykonaniu Greya w życie, stało się śniadanie. Zaraz na wstępie po raz kolejny odmówił wspólnego posiłku z Abraxasem, jednocześnie obiecując sobie, że następnym razem przyjmie zaproszenie od Malfoya zgodnie ze swoim porannym postanowieniem. Usiadł z brzegu stołu mając doskonały widok na wszystkich uczniów Slytherinu i zaczął dyskretną, ale wnikliwą obserwację. Na początek odtworzył sobie w pamięci sposób w jaki Draco w jego czasach zachowywał przy stole Slytherinu. Wyszedł bowiem z założenia, że osoba, która dla Ślizgonów była najważniejsza, będzie zachowywała się przynajmniej podobnie. Pewne obyczaje i zachowania musiały być bowiem kodem. Choćby nienaganne maniery. Już po chwili obserwacji okazało się, że trop manier należało porzucić. To był Slytherin, czyli w większości uczniowie czystej krwi. Nienaganne maniery były tu powszechne. Aren poszedł więc dalej w swoich dociekaniach, wysuwając kolejne założenie, że musi to być osoba wyróżniająca się z tłumu, charyzmatyczna, powinna też osiągać wysokie wyniki w nauce. Ten kierunek myślenia spowodował, że jego wzrok mimochodem zawędrował ku Tomowi Riddle, który właśnie mówił coś do Mulcibera. Aren zmarszczył brwi w skupieniu i skupił całą uwagę na osobie Toma. Jak dotąd nie zastanawiał się nad tym jak inni reagują na Riddle'a. Raczej zauważał samego Toma, a nie jego otoczenie, ale nadszedł czas by to zmienić. Powoli przesunął wzrok na innych uczniów. Dziewczyny wpatrywały w Toma z uwielbieniem, komentując między sobą szeptem i co jakiś czas chichocząc i dziwnie zerkając na Prefekta. Aren nie musiał nawet domyślać się o czym mogły plotkować. To było widoczne gołym okiem. Nie żeby się dziwił. W końcu przecież sam widział, że Tom był bardzo przystojny i miał w sobie wiele gracji, co Grey zdążył zauważyć choćby na Eliksirach. O tak, podziwiał też na Zaklęciach jego płynne ruchy różdżką ... wsłuchiwał się w głos, gdy Tom czytał runy ... a oczy ... „... Stop! Stop! Stop! O czym ja do diabła myślę!? Zachowuję się nie lepiej niż jakaś baba ...” Aren rozbudził się z rozmarzenia, wymierzając sobie mentalnego kopniaka i potrząsając głową. Skupił się ponownie na obserwacji uczniów Slytherinu, tym razem zwracając baczniejszą uwagę na męską część siedzących przy stole. Nawet przy pobieżnej ocenie dało się zauważyć nieukrywany, powszechny szacunek z jakim patrzono, a tym bardziej zwracano się do Riddle'a. Aren odniósł jednak wrażenie, że coś mu w pierwszej chwili umknęło, dlatego nie przerwał obserwacji i w pewnej chwili dotarło do niego, że w ruchach i zachowaniu tych ludzi widział ostrożność, a nawet obawę. Skupił się na tych współdomownikach, którzy siedzieli bliżej i mógł widzieć ich oczy i już po chwili wszystko stało się jasne. Aren widział tak często podobne spojrzenie, że nie mógłby pomylić go z żadnym innym i ze zdumieniem skonstatował, że w oczach obserwowanych osób widzi strach, kiedy zwracają swój wzrok na Riddle'a. W zdziwieniu uniósł brwi zastanawiając się o co w tym wszystkim chodzi. Szacunek rozumiał, ale żeby aż strach? Dlaczego?

***

Tymczasem w miejscu zajętym przez Abraxasa i Oriona, trwała cicha dyskusja:

— Nie mam pojęcia jak go do siebie przekonać — westchnął po raz kolejny Malfoy, mówiąc na tyle cicho, by tylko siedzący obok niego Black mógł to słyszeć:

— Cierpliwości ... gołym okiem widać, że to nie jest osoba, która łatwo może komuś zaufać. Pewnie przyjdzie to z czasem. Nie ma co naciskać, bo istnieje obawa, że im bardziej będziesz próbować przyśpieszyć, tym bardziej będziesz się cofać ...

— Proszę Cię, odpuść sobie ten filozoficzny bełkot ... — Warknął zirytowany Abraxas w duchu przyznając jednak koledze rację.

— Oh, wierz mi lub nie, sam w pewnym momencie będzie chciał się zbliżyć. Myślę nawet, że już niedługo. — Dodał po chwili Orion z uśmiechem obserwując Greya. Właśnie wkładał sobie do ust porcję naleśników i zdawać się mogło, że po prostu je posiłek. Black był jednak wytrawnym obserwatorem i bez problemu mógł ocenić, że nowy wziął sobie do serca jego uwagę. Wyraźnie zwracał niewielką uwagę na spożywany posiłek. Jak nigdy jedzenie zsuwało mu się czasem z widelca, albo trafiał sztućcem do ust z opóźnieniem, najwyraźniej skupiając się na czymś zupełnie innym. To wskazywało, że Grey obserwuje, a Black zdążył już poznać go na tyle, że nie wątpił, że chłopak wyciągnie odpowiednie wnioski. A Orion, trochę wbrew sobie, był z tego faktu zadowolony.

***

Starożytne Runy były dla Arena przedmiotem, którego kompletnie nie rozumiał. Przecież nigdy dotąd nie miał z nim styczności, a w tych czasach były to jedne z obowiązkowych zajęć. Greyowi wydawało się, że ten próg będzie nie do pokonania, bo za każdym razem kiedy wychodził z sali po lekcji rozumiał jeszcze mniej. To zaczynało być frustrujące tym bardziej, że Aren doskonale zdawał sobie sprawę z faktu, że niedługo skończy mu się okres karencji pod tytułem „ Jestem nowy”. Wówczas jego brak wiedzy będzie kosztował dom utratę punktów, a z tego jego współdomownicy z pewnością nie będą zachwyceni. Książki w bibliotece niewiele mu były w stanie pomóc. Nie rozumiał bowiem podstaw, a jakoś nie trafiał na taką, która by mu te podstawowe zasady wytłumaczyła. Widocznie autorzy ksiąg zakładali, że czytelnicy powinni wiedzieć takie rzeczy. Cóż Grey tego nie wiedział i był coraz bardziej zdesperowany. Teraz też, siedząc przy stoliku w bibliotece i wzdychając ciężko próbował cokolwiek pojąć z czytanego o runach tekstu, ale w końcu odłożył trzymaną książkę i ostentacyjnie położył na niej głowę uderzając nią lekko. Przymknął oczy i znieruchomiał w wyrazie rezygnacji:

— O! ... Pierwszy raz widzę, by ktoś próbował w taki sposób wbić wiedzę do głowy ... — Usłyszał nagle znajomy głos Abraxasa. Arena nie dziwiła już jego obecność. Po prostu do niej przywykł. Uniósł głowę powoli, a równocześnie przemknęła mu myśl, że Malfoy jest dobry z run i że byłaby to doskonała okazja na zapoczątkowanie planu nawiązywania bliższych kontaktów. Tymczasem Abraxas standardowo stwierdził: — Więc jakbyś potrzebował czegoś, to będę obok … — Po tym oznajmieniu był już w połowie obrotu, kiedy Aren zareagował:

— Zaczekaj. — Powiedział, chwytając blondwłosego Ślizgona za rękę. Abraxas przystanął zaskoczony, a Aren zdając sobie doskonale sprawę z powodu tego zdumienia, postanowił zignorować wszelkie komentarze i tłumaczenia i od razu przejść do rzeczy. Wskazał na znajdujące się przed nim książki do run, zrobił załamaną minę i ponurym głosem wyjaśnił: — Widzisz … to coś ... kompletnie tego nie rozumiem … — Abraxas zerknął w dół na książkę, uniósł brwi i z uśmiechem skwitował:

— W takim razie dobrze się ukrywałeś ze swoją niewiedzą. Na lekcjach zdawało mi się, że doskonale wszystko pojmujesz. — Malfoy roześmiał się cicho, dosiadając się równocześnie do stolika Arena — Czego dokładnie nie rozumiesz? — Zapytał zachęcająco z uprzejmym uśmiechem na ustach.

— To właśnie jest problem. Widzisz, cały przedmiot jest dla mnie niezrozumiały. Nigdy nie uczyłem się run. To dla mnie zupełna nowość. Nauczycielka ... równie dobrze mogłaby mówić w obcym języku.

— Nie dziwię się, że nie rozumiesz niczego, skoro nie miałeś szans nauczyć się podstaw. Uczę się już trzeci rok, a to stosunkowo długo ... może mógłbyś zgłosić to nauczycielce …

— Myślałem już o tym, ale nie chcę kolejnego „udogodnienia”. — Abraxas wyłapał, że ostatnie słowo, które padło z ust Arena zabrzmiało dosyć gorzko. — I tak wielu nauczycieli idzie mi na rękę w związku z moją … chwilową niedyspozycją. — Grey dokończył dość niezręcznie w ostatniej chwili gryząc się w język. Niby było wiadomo, że nie może używać magii, ale jak dotąd wiedziano niewiele więcej i raczej nie chciał, by przez jego „długi język” rozszalała się kolejna fala plotek, spekulacji, dywagacji. Malfoy zdawał się jednak nie przykładać do lakoniczności wypowiedzi Arena większej uwagi. Zastanowił się przez moment, po czym nie rozwodząc się już dłużej nad tematem braków w wiedzy kolegi chwycił zdecydowanym ruchem jedną z leżących na stoliku publikacji mówiąc:

— Skoro tak, to przejdźmy do rzeczy. Domyślam się, że nie marnowałeś czasu w bibliotece i rozpoznajesz już poszczególne runy? — Grey skinął potwierdzająco głową. — To dobrze. Czy w każdym zapisie? — Brwi Arena uniosły się w górę, co wyraźnie dało znać Abraxasowi, że zielonooki nie zarejestrował jak dotąd różnic w zapisach run. Malfoy postanowił więc zacząć od tego i rozpoczął:

— Przeglądając te wszystkie książki, a być może też i inne, zauważyłeś bez wątpienia, a jeżeli nie, to mówię Ci o tym w tej chwili, że podczas gdy zasadniczy kształt runy się nie zmienia, to styl zapisu może być rozmaity. O, na przykład tutaj: — Abraxas odłożył na moment trzymany wolumin, a sięgnął po inną publikację, przez moment ją wertując i otwierając po chwili na odpowiedniej stronie. — Popatrz, tu masz styl mocno ozdobny, a tam … — na chwilę przerwał wypowiedź, sięgnął po wcześniej odłożoną książkę i także otworzył na alfabecie runicznym: — O, a tutaj masz zapis zupełnie prosty, na którym łatwo się uczyć. Przyjrzyj się. Pomimo zawijasów w każdym z tych zapisów po chwili zastanowienia na pewno odróżnisz poszczególne runy z prostego zapisu. Na przykład tu i tu: — Abraxas wskazał konkretną literę i Aren przyjrzał się im uważnie, po chwili odnajdując to co należało.

— Faktycznie, widzę teraz. Myślałem wcześniej, że to jakiś inny alfabet.

— Nie, ten sam. Później sobie poćwicz różne formy zapisu, a teraz powiedz mi jak idzie Ci wymowa i łączenie znaków? — Aren pokręcił głową w niemym zaprzeczeniu, a dla blondyna stało się jasne, że tutaj kolega również ma kłopot. Zresztą jak mógłby nie mieć, skoro sam zapis był mu obcy. — Rozumiem. Wobec tego zacznę od trochę innej strony, ale to ważne. Żebyś zrozumiał czym są runy i nośnikiem jakich informacji są poszczególne znaki, grupy znaków, bądź ciągi znaków, najpierw musisz zapoznać się, przynajmniej pobieżnie na początek z historią alfabetu runicznego. Bez tego wstępu nie zorientujesz się w pełni jakie ma on znaczenie dla czarodziejów, dlaczego oraz w jakich sytuacjach wskazane jest się posłużyć runami. — Było widać, że Abraxas mówi o czymś, co go interesuje. Nagle stał się wręcz gadatliwy w porównaniu do swojego zwyczajnego stylu wypowiedzi. Można było wręcz powiedzieć, że się rozluźnił. Oczywiście na tyle, na ile był w stanie. Aren obserwował te zmiany w milczeniu, równocześnie słuchając w skupieniu opowieści Malfoya i powoli zaczynając rozumieć niuanse pojmowania run. Sporo notował, czasem zadawał pytania, a Abraxas z niezwykłą cierpliwością szeroko objaśniał, podpierając się, dla łatwiejszego zrozumienia, rycinami z leżących na stoliku książek. Kiedy obaj, zmęczeni intensywną nauką, stracili na moment wątek okazało się, że minęły już ponad trzy godziny. Blondyn w milczeniu zamknął trzymaną właśnie w dłoniach książkę i odłożył ją na stolik. Aren w zmęczeniu przetarł oczy wzdychając, po czym spojrzał na Abraxasa i z lekkim uśmiechem stwierdził:

— Dziękuję za wydatną pomoc. Myślę, że teraz nie będzie to już dla mnie na zajęciach taka czarna magia jak wcześniej. — W odpowiedzi usłyszał:

— Jest całkiem sporo czarnej magii ukrytej w runach. Jeśli chcesz mogę Ci przybliżyć parę przykładów, albo wskazać kilka książek, które o tym mówią ... mam nawet ukrytych kilka bardzo starych rycin w mojej rodowej posiadłości i jeśli ... — Zupełnie nagle Abraxas umilkł, jakby zdał sobie sprawę, że z rozpędu powiedział i zdradził zbyt wiele. Aren milczał z neutralnym wyrazem twarzy, nie zdradzając się z tym, co myśli. Miał ochotę na zadanie kilku pytań, co do fascynacji Abraxasa, ale z drugiej strony stwierdził, że chyba jednak jest zbyt wcześnie na takie rozmowy. W końcu ledwo się znali i nie ukrywajmy, żaden z nich nie ufał do końca temu drugiemu. Po chwili, kiedy napięcie wyczuwalnie zaczęło rosnąć, Aren pojednawczo wyjaśnił, mając nadzieję, że to rozładuje sytuację:

— W zasadzie ... w tym wypadku, miała to być taka metafora używana przez mugoli na określenie czegoś, czego nie rozumieją. — Malfoy się rozluźnił, a Aren lekko uśmiechnął. Wszystko wróciło do normy.

***

Równo o godzinie szesnastej w gabinecie Ministra Magii pojawiły się dwie osoby. Jedną z nich był jego zastępca Albert Flint, a drugą dyrektor Hogwartu Armando Dippet. Po przeniesieniu za pomocą świstoklików obaj panowie spojrzeli najpierw na siebie i skinęli powitalnie głową, po czym skierowali wzrok na gospodarza gabinetu. Ten, witając się z nimi, wskazał dwa z przyszykowanych trzech krzeseł przed biurkiem. Mężczyźni zajęli oferowane miejsca, czekając cierpliwie na wyjaśnienia:

— Domyślam się, że musicie być zaskoczeni tym nagłym wezwaniem i przepraszam Albercie za to, że wyrwałem Cię z wakacji, ale jest to sprawa wyjątkowej wagi, z którą nie można było zwlekać … Przejdę od razu do rzeczy. Wczoraj odwiedził mnie Pan John Wair, który okazał się wiceministrem Amerykańskiego Ministerstwa Magii ... — Opowieść trwała dobrą chwilę, po czym zapadła cisza, którą przełamywał tylko dźwięk tykającego zegara. Milczenie trwało dość długo, każdy z dwóch przybyłych mężczyzn zastanawiał się nad zaistniałą sytuacją. Zamyślenie przerwał Albert:

— Można było się spodziewać, że sytuacja w Ameryce nie przedstawia się tak kolorowo jak próbują nam wmówić gazety ... ale Turniej Trójmagiczny? Co Grindelwald chce osiągnąć wymuszając na nas wznowienie go? Jakoś póki co nie widzę w tym żadnego sensu … — Dippet w odpowiedzi pokiwał lekko głową, po czym stwierdził:

— Sądzę, że Grindelwald może chcieć szukać dla siebie silnych sprzymierzeńców. — Rozszerzone w szoku oczy Ministra i jego zastępcy mówiły same za siebie. O takiej ewentualności nie pomyśleli. Za chwilę zresztą potwierdził to Flint, zdenerwowanym głosem:

— Dlaczego miałby chcieć to zrobić? Przecież udział w Turnieju biorą nastolatkowie ... Na co mu takie osoby w jego armii?! To ... To niedorzeczne! — Armando spokojnie odczekał, aż wiceminister skończy, po czym kontynuował wyjaśnianie swojego toku myślenia:

— Rozumiem pańskie zdenerwowanie Panie Flint, ale proszę spojrzeć na to z innej strony. W każdej szkole są wybitni uczniowie, który wyróżniają się talentem oraz mocą, stając się w przyszłości bardzo ważnymi personami w czarodziejskim świecie. Gellert nie jest głupcem i wie, że nad młodymi umysłami łatwiej zapanować, a co ważniejsze, wciąż można je kształtować. Nie można lekceważyć dzisiejszej młodzieży. Oczywiście to taki pierwszy pomysł, który przyszedł mi do głowy. Równie dobrze powód jego prośby, czy może raczej ultimatum, może być zupełnie inny.

— Jeśli istnieje szansa, że to co właśnie powiedziałeś może być prawdą, to nie możemy przystać na warunki tego szaleńca oraz Amerykańskiego Ministerstwa. Jak będziemy wyglądać w oczach czarodziejskiej społeczności? Jeśli zgodzimy się na tą chorą propozycję ...

— Z jednej strony masz rację Albercie. — Wtrącił nagle Minister, przerywając zastępcy wypowiedź: — Pomyśl jednak również o tym co się stanie, gdy odrzucimy propozycję pomocy Amerykanom ... Grindelwald na pewno zaplanuje kolejną rzeź w Ameryce. Tamtejsi czarodzieje w końcu się ugną, niezbyt wiele już do tego brakuje. Jak sądzisz, kiedy Gellert osiągnie swój cel, to kto znajdzie się wówczas na jego celowniku? Widzę, że sam rozumiesz, że oczywiście my. Sytuacja jest nader skomplikowana, mam tego świadomość. Cokolwiek byśmy nie zrobili, nasze działanie i tak będzie brzemienne w skutki … — Wiceminister słuchając tej wypowiedzi jakby zapadał się w fotelu. W końcu zakrył sobie twarz dłońmi i smętnym głosem podsumował:

— Inaczej mówiąc mamy związane ręce? Jeśli zorganizujemy Turniej Grindelwald może zebrać nowych fanatyków. Równocześnie do końca nie znamy jego planów i równie dobrze życie tych wszystkich dzieciaków może być zagrożone! Może on chce zlikwidować co bardziej zdolnych, żeby w przyszłości mu nie zagrażali. Kto wie co lęgnie się w głowie takiego człowieka. Poza tym odmawiając Amerykanom, narazimy ich na jego złość i kolejne masowe morderstwa. Osłabimy tamtejszych czarodziejów i w efekcie prędzej czy później ściągniemy Gellert'a tutaj, do nas. Co powinniśmy zrobić?! — Pozostali mężczyźni wymownie milczeli. Po chwili odezwał się Moon, proponując:

— Niedługo pojawi się amerykański wiceminister. Proponuję poczekać na Pana Weir'a, który powinien nam odpowiedzieć na nasze pytania i wątpliwości. — W gabinecie Ministra Magii ponownie zapanowała głęboka cisza. Nikt nie miał jakoś ochoty jej przerywać. Oczy Moon'a spoczęły na dyrektorze Hogwartu, który wyglądał jakby postarzał się nagle o kilka lat. Przeczył temu skupiony, wyrażający głęboką zadumę wzrok. Minister pojął, że Armando doskonale zdaje sobie sprawę jaką decyzję planuje podjąć właściciel tego gabinetu. Moon zastanawiał się nawet przez chwilę, czy uczucie do szkoły i uczącej się tam młodzieży przeważy, czy też po rozważeniu wszystkiego Dippet wpadnie na jakieś wyjście z tej patowej sytuacji. Po cichu Leonardo liczył na inteligencję Armando. Liczył na to, że dyrektor szkoły magii odkryje coś, czego jemu samemu nie udało się znaleźć, czyli lukę w murze zasadzki zastawionej przez Gellert'a. Nie do końca w to wierzył, ale zawsze istniała przecież nadzieja.

Równo o dziewiętnastej, do gabinetu Ministra Magii zapukano i gospodarz machnięciem różdżki otworzył drzwi, pozwalając wiceministrowi Amerykańskiego Ministerstwa Magii przejść przez bariery ochronne otaczające biuro. Weir wyglądał tak jak go zapamiętał, nie licząc widocznych cieni pod oczami oraz przekrwionych oczu świadczących o tym, że jego gość prawdopodobnie nie zaznał za wiele snu od ostatniej wizyty. Wczorajszy, trochę już pomięty garnitur także na to wskazywał. Wszyscy obecni panowie wstali na powitanie, a gość się przedstawił:

— John Wair, to zaszczyt panów poznać ... Choć wolałbym, by okoliczności były o wiele bardziej sprzyjające ... Wierzę, że Minister wszystko już panom wyjaśnił i jeżeli macie jakieś pytania, to postaram się na nie odpowiedzieć. — Po tym wstępie, wzajemnej prezentacji i uściskach dłoni, Amerykanin zajął ostatnie wolne miejsce. Niemal natychmiast głos zabrał Armando Dippet:

— Przyjmijmy, że zgodzimy się wziąć udział w Turnieju Trójmagicznym. Proszę wyjaśnić, jak wyglądała by jego organizacja oraz jakie środki bezpieczeństwa zostały by wprowadzone i co najważniejsze, gdzie Turniej by się odbył. — Weir krótko skinął na potwierdzenie i niezwłocznie odpowiedział:

— Turniej Trójmagiczny odbyłby się w Instytucie Magii w Durmstrangu. Obiecali wzmożoną ochronę przez tamtejszych Aurorów oraz wyrazili chęć, by pod odpowiednią przykrywką dołączyć Aurorów z Wielkiej Brytanii i Ameryki. Grindelwald na czas trwania Turnieju obiecał całkowicie zaprzestać ataków. Tuż po nim natomiast zamierza rozpocząć negocjacje.

— Dlaczego Dyrektor Durmstrangu przystał na organizację Turnieju w jego szkole?

— Dlatego, że to z ich szkoły wywodzi się Grindelwald oraz dlatego, że według kolejności to właśnie ich szkoła powinna być teraz organizatorem Turnieju. Początkowo chcieliśmy zorganizować go w Ilvermorny. Oceniliśmy jednak, że powstałoby wówczas jeszcze więcej podejrzeń na temat naszego działania.

— Ilvermorny. Słyszałem o tej szkole wiele dobrego. — Skomentował zasłyszane informacje Armando, po czym kontynuował: — Proszę mi powiedzieć, jak zamierzacie wytłumaczyć społeczeństwu czarodziejów, dlaczego w tym roku Akademia Magii Beauxbatons nie weźmie udziału w tradycji, która trwała setki lat?

— Spodziewałem się tego pytania i dlatego wczoraj ponownie udałem się do francuskiego Ministra w sprawie omówienia tego zagadnienia. Mimo, że było to nad wyraz trudne, udało mi się wynegocjować oficjalne pismo, w którym Minister Magii Francji oświadcza, że w związku z niechlubną historią Turnieju nie wyraża chęci uczestnictwa na rzecz sekundanta, czyli Szkoły Magii i Czarodziejstwa Ilvermorny. W dalszej części oświadczenia pisze, że jeżeli podczas trwania Turnieju obędzie się bez żadnych ofiar, obiecuje uczestnictwo w przyszłych edycjach. — Weir wyjął rzeczone pismo i przekazał je Ministrowi, który po przejrzeniu podał je Dippet'owi. Ten przeczytał je i odłożył na biurko. Zapadła cisza, którą przerwał wreszcie Moon wstając i podchodząc bliżej dyrektora Hogwartu:

— Armando przyjacielu, decyzja jest ciężka, dlatego proszę Cię o radę. Co powinienem zrobić? — Zapytał słabym i ku jego własnemu niezadowoleniu niezdecydowanym głosem. Na to pytanie Dippet odpowiedział jedynie wzrokiem, zatrzymując Moon'a w miejscu, po czym zwrócił się ponownie do Weira:

— Tak naprawdę Turniej jest na chwilę obecną praktycznie dla was niezbędny jak rozumiem. — Dippet na moment zawiesił głos, a w tym czasie amerykański wiceminister potwierdził kiwnięciem głowy, że ocena dyrektora była dobra. Dippet kontynuował tym razem patrząc na Moon'a: — Grindelwald jest zagrożeniem na większą skalę niż tylko Ameryka, więc rozsądnie będzie połączyć siły, by zdusić jego rządy teraz, kiedy mamy do tego okazję. — Tym razem to Minister Magii nieświadomie skinął głową. Armando oświadczył na to potwierdzenie: — Dlatego zgodzę się na uczestnictwo Hogwartu, ale pod pewnym warunkiem ...

***

Dwa dni po ogólnym uzgodnieniu zasad Turnieju i warunków, pod którymi Hogwart zgodził się wziąć udział w tym przedsięwzięciu, domniemany John Wair wrócił do własnego Ministerstwa, by przedstawić Amerykańskiemu Ministrowi Magii co uzyskał. Obecny Minister Magicznego Kongresu Stanów Zjednoczonych był słabym człowiekiem, zachowawczym i mało zdecydowanym. Po wysłuchaniu relacji stać go było na decyzję, że trzeba w związku z tym wyniki negocjacji przekazać Grindelwaldowi, ale nie miał wystarczająco dużo odwagi, by dokonać tego samemu. Zlecił tą misję osobie, którą brał za John'a Waira, a mężczyzna, który czasowo przejął ciało amerykańskiego wiceministra z chęcią podjął się tej misji, chcąc dokończyć to, co zaczął. Jeszcze tego samego dnia wysłał do Grindelwalda sowę z prośbą o spotkanie. Nie bał się czarnoksiężnika, ale oczywiście musiał zachować wszelkie pozory i sposób zachowania osoby, której ciało chwilowo opanował. Opanował, to według niego nie było dobre słowo na to, że chwilowo przejął tą tożsamość. Według niego wymiana, którą zaoferował była właściwie uczciwa, a oryginalny Wair był z niej zadowolony. Nie oznaczało to, że rozumiał wszystkie konsekwencje takiej wymiany, ale to już mężczyzny nie obchodziło. Wair miał wybór, dokonał go i tyle. Mężczyzna rozsiadł się wygodnie na kanapie w „swoim” biurze i uśmiechnął się cokolwiek złośliwie. Dawno się tak dobrze nie bawił. Aż poczuł dreszcze ekscytacji na myśl co może nadejść. Z reguły unikał działań na tak wielką skalę, ale tym razem zdecydował inaczej. W końcu sytuacja też była wyjątkowa. Mieli do czynienia z Przeznaczonymi! Wrócił myślą do negocjacji w Anglii. Warunki, które postawił Dippet, sprzyjały planom mężczyzny udającego Waira. Wszystko jak dotąd wydawało się zbliżać jego plany do szczęśliwej realizacji. Kwestia „urobienia” Gellerta również nie wydawała się trudna, chociaż należało brać pod uwagę, choćby z ostrożności, ewentualne komplikacje. Z pewnością niewielkie i dla niego do pokonania, ale jednak. Z zamyślenia wyrwał go odgłos stukania od strony okna. Wróciła sowa z odpowiedzią od Gellerta. Domniemany Wair otworzył okno machnięciem dłoni i po chwili ptak wylądował przed nim na stole, wyciągając nóżkę z liścikiem. Wiadomość brzmiała:

Godzina osiemnasta. W parku niedaleko Ministerstwa.

Odgrywający rolę wiceministra uśmiechnął się oszczędnie i szybko wystosował potwierdzającą odpowiedź, przywiązując notkę sowie do nóżki. Ptak szybko odleciał przez otwarte okno. Mężczyzna przeciągnął się leniwie i rozejrzał po gabinecie. Musiał zająć sobie czymś tych kilka godzin, które pozostały do spotkania. W oko wpadł mu barek, miał nadzieję, że dobrze zaopatrzony. Niestety, oryginalny Wair wydawał się być zwolennikiem whisky, miał jej kilka rodzajów, już otwartych. Trzy butelki niezłego na szczęście wina w tym jedna napoczęta, pozwoliły jednak zabezpieczyć wybredny gust amatora dobrych win w postaci domniemanego Waira. Z zadowoleniem sięgnął po jedną, a po chwili namysłu po jeszcze jedną butelkę,przypuszczając, że w barku tak wysoko postawionego człowieka nie przetrzymuje się byle jakich alkoholi. Cóż, grający rolę Waira pozwalał sobie na tą niewielką słabość. Uwielbiał delektować się doskonałym winem. Kasandra często wypominała mu nadmierne zamiłowanie do tego szlachetnego trunku, pewnie troszkę złośliwie, a troszkę w obronie swoich zasobów, które próbowała ukrywać przed nim. Niektóre kryjówki były naprawdę zmyślne i podziwiał kreatywność kobiety. Tak rozmyślając z uśmiechem rozsiadł się ponownie na nader wygodnym siedzisku, otworzył jedną z butelek czerwonego wina i nalał sobie do kieliszka. Było klarowne o rubinowej barwie, przyjemnym zapachu, przymknął oczy i skosztował, uśmiechając się po chwili z przyjemności. Doskonały smak … nie zawiódł się na oryginalnym Johnie. Wino było znakomite.

Gdy zbliżała się godzina osiemnasta, mężczyzna ubrał swój zwyczajowy, długi płaszcz i nakładając cylinder na głowę, wyruszył w stronę parku na spotkanie. Kiedy wszedł już na zadrzewiony teren, zaczęło padać, więc rzucił na siebie zaklęcie odpychające kropelki wody. Wyczuwał czarnoksiężnika już z daleka i gdyby nie musiał udawać kogoś innego, podszedł by do niego szybko. Niestety, musiał markować niepewność i obawę w krokach i posturze, no i rozglądać nerwowo, acz dyskretnie na boki, odgrywając poszukiwania. Doskonale się bawił przy całej tej grze, na koniec jednak dotarł do Gellerta ubranego również w płaszcz z postawionym wysokim kołnierzem, przesłaniającym mu część twarzy i spory kapelusz, rzucający głęboki cień, na oblicze. Zachowując pozory, na powitanie, domniemany Wair zapytał głosem z pewną dozą pozorowanego strachu:

— Pan G … Gellert Grindelwald? — Czarnoksiężnik zignorował pytanie, nieuprzejmie przechodząc od razu do rzeczy.

— Jak widzisz pogoda jest kiepska, nie zamierzam tracić czasu na zbędne uprzejmości. Mam nadzieję, że informacje, które mi przyniosłeś są lepsze od tej pogody. — Domniemany Wair, wciąż grając przestraszonego, przyglądał się uważnie twarzy Gellerta, która mimo maskowania, była dla niego czytelna. Moc, którą ten mag skrywał w sobie, była dla mężczyzny doskonale czytelna, wręcz namacalnie wyczuwalna. Natomiast wygląd? Zza kapelusza wystawały lekko kręcone blond włosy, na twarzy widniał lekceważący, kpiący uśmiech, niebieskie oczy obserwowały czujnie i widać było, że ten człowiek zareaguje na każdy objaw zagrożenia błyskawicznie. Ogólnie rzecz ujmując, czarnoksiężnik nie wyglądał na sześćdziesiąt lat, co najwyżej na czterdzieści, ewentualnie czterdzieści kilka. Udający wiceministra mężczyzna nerwowo odchrząknął przed początkiem wypowiedzi, głównie po to, by nie wyjść z roli, po czym zaczął:

— Armando Dippet zgodził się na uczestnictwo Hogwatru, ale postawił warunek, o którym już w liście wspominałem. W rezultacie rozmów ustaliliśmy, że informacja o wznowieniu Turnieju zostanie ogłoszona przed świętami, by uczniowie podczas pobytu w domu, mogli ustalić z rodzicami swój ewentualny akces do Turnieju. Wiadomo przecież, że rodzice z pewnością zechcą wziąć pod uwagę ryzyko uczestnictwa w nim swoich dzieci. Nie wszyscy też wyrażą zgodę jak sądzę ... ale nie o tym miałem mówić. Zdecydowaliśmy również, by w każdej szkole osobno przeprowadzić selekcję uczniów używając w tym celu Czary Ognia. Oczywiście w każdej zaangażowanej szkole, podczas wyboru uczestnika przez Czarę, będą obecni delegaci z innych szkół i Ministerstw, by wszystko odbyło się z należytą starannością. Turniej odbędzie się w Durmstrangu. — Gellert wydawał się już nieco znudzony tą opowieścią. W końcu machnął ręką, by przerwać ten słowotok i stwierdził:

— Tak, tak … przejdź do rzeczy. Co chciał Dippet? Reszta nie jest istotna, skoro to tylko sprawy organizacyjne.

— Tak więc ... Armando Dippet zgodził się pod warunkiem, że po wyborze Czary … — tu domniemany Wair wytłumaczył skupionemu na tym co mówi Gellertowi, na czym polegało zastrzeżenie dyrektora Hogwartu. Czanoksiężnik przez chwilę wydawał się głęboko zamyślony, ale po chwili wybuchnął głośnym śmiechem, po czym podsumował:

— Doskonale! Przyjmuję warunki! Chcę, by do połowy stycznia wszystko było już ustalone. Czy to jasne?

— T … Tak!

Grindelwald ponownie się uśmiechnął chytrze, wyciągając kieszonkowy zegarek, który musiał być świstoklikiem. Na odchodnym spojrzał ponownie na pozornie nerwowego rozmówcę, mówiąc krótko:

— Nie wiem kim jesteś, bo na pewno nie prawdziwym Wairem, ale póki robisz to co chcę, przymknę na to oko. Dam Ci pracować dalej, ale wiedz, że będę Cię obserwował. — Po tym oświadczeniu znikł. Mężczyzna grający rolę wiceministra zamyślony obserwował miejsce, w którym jeszcze przed chwilą stał czarnoksiężnik. Na koniec roześmiał się głośno. Najwidoczniej nie docenił tego czarodzieja, ale nie szkodzi, weźmie na niego poprawkę. Przynajmniej to co robi, nabrało teraz więcej barw i nowego kolorytu. Stało się bardziej ekscytujące i tak cholernie ciekawe!

***

Przez najbliższe dni Aren starał się jak zwykle nie wyróżniać, na ile się dało nie wybijać z tłumu. Oczywiście nastąpiła w jego zachowaniu pewna zmiana, zaczął uważnie obserwować, co się wokół niego dzieje. Po kilku dniach stwierdził, że hierarchia w domu węża jest bardziej złożona niż przypuszczał. Niewątpliwie na samym jej szczycie stał nie kto inny jak Tom Riddle, co nie było jakimś szczególnym zaskoczeniem. Bardzo blisko Toma byli jego, czyli Arena, współlokatorzy. Najbardziej zdziwiło go, że do tej uprzywilejowanej grupy należy taki Lestrange. Wszyscy oni, dla mniej uważnego obserwatora mogli sprawiać wrażenie zaprzyjaźnionej paczki kolegów, ale Aren wciągu tych kilku dni zauważył, że Riddle nie traktował ich jak przyjaciół. Już raczej jak chłopców na posyłki. Pojawiło się w nim pytanie kim wobec tego byli oni dla Toma? Czyżby zaledwie sługami? Tak właśnie ich traktował, a oni się na to zgadzali. To dało mu sporo do myślenia. Doszedł też do wniosku, że relacje między Tomem, a tą grupą, różnią się od tych jakie obserwował w Slytherinie swoich czasów, między Draco, a innymi Ślizgonami. To należało poważnie i w spokoju przemyśleć, ale nie teraz, bo właśnie stanął przed wejściem do pokoju wspólnego Slytherinu.

Wchodząc, zauważył w zwyczajowym miejscu całą grupę, która zajmowała jeszcze przed chwilą jego myśli. Jak zdążył się zorientować, zawsze siedzieli w tym samym schemacie. Riddle na trzyosobowej kanapie koło kominka, na fotelu z prawej Abraxas, a po lewej Orion. Naprzeciwko, na kolejnej kanapie zajmowali miejsca Mulciber, Avery i Lestrange. Teraz rozumiał znaczenie słów, które kilka dni temu usłyszał od Blacka. Aren zauważył to wszystko błyskawicznie, nie zatrzymując wzroku na nikim konkretnym, niemniej zwrócił uwagę na fakt, że Riddle i inni wydają się być czymś poruszeni. Przeszedł przez pokój i skierował się do swojego dormitorium, równocześnie zastanawiając się o czym mogli tamci z takim przejęciem rozmawiać. Ciekawość zaczęła w nim narastać i nagle Aren zdał sobie sprawę z faktu, że gdzieś tam głęboko w nim, nadal ukryty jest ten ciekawski Gryfon, który musiał wiedzieć … Westchnął cicho, potrząsnął głową, by pozbyć się wszystkich Gryfońskich myśli i wszedł do dormitorium, cisząc się chwilową ciszą i odosobnieniem. Korzystając z samotności postanowił sprawdzić łazienkę, niestety wciąż była dla niego zamknięta, choć jak wcześniej zauważył inni bez problemu z niej korzystali.

— Szlag by to! — Przeklął kopiąc z całych sił drzwi. To co zdawało się być na początku dziecinnym żartem, zaczynało robić się problematyczne i nader dokuczliwe. Już piąty dzień nie brał prysznica i czuł się z tym okropnie. A wymykanie się nocą do wspólnej łazienki w korytarzu tylko po to, by się przemyć w zlewie, nie było na dłuższą metę dobrym rozwiązaniem. Zaczynał czuć się ze sobą z dnia na dzień coraz gorzej, co skutecznie odbierało mu humor. Zastanawiał się, czy nie poprosić Abraxasa o pomoc, ale jego duma jakoś nie mogła tego ścierpieć. Westchnął ciężko, usiadł i zapatrzył się w zaczarowane okno, które pokazywało widok na Zakazany Las i jezioro. Przez chwilę ujrzał mackę wielkiej kałamarnicy, która jednak równie szybko zniknęła w wodzie. Zielonooki Ślizgon westchnął ponownie i zdecydowanym ruchem sięgnął po książkę do Eliksirów. Musiał się czymś zająć, a powtórzenie wszystkiego, co zadał mu Slughorn, wydawało się doskonałym sposobem na zagospodarowanie wolnego czasu. W końcu jutro przeżyje debiut w warzeniu eliksirów bez użycia magii, był tym mocno przejęty i wbrew pozorom bardzo tym faktem podekscytowany.

Tom, siedząc w otoczeniu swoich sług myślał sobie w ciszy o Arenie. Zauważył, że Grey zaczął się baczniej przyglądać temu co się wokół niego dzieje i skłamałby, gdyby nie był ciekaw do jakich wniosków doszedł ten intrygujący chłopak. Od poprzedniej rozmowy nie zamienili ze sobą słowa, ale nie czuł z tego powodu złości. Wystarczył mu fakt, że obiekt jego zainteresowania sam w końcu wykazał jakąś inicjatywę, by czegoś więcej się o nim dowiedzieć. Z drugiej strony, mimo że czuł jakieś dziwne przyciąganie do Arena, którego nie potrafił w żaden logiczny sposób wytłumaczyć, to miał równocześnie poczucie, że chłopak go zawiódł. Od sceny z Lestrange nie stało się kompletnie nic, co mogłoby ukazać prawdziwy charakter Greya. Zresztą pod względem nauki również nie imponował. Wykazywał swoiste braki w wiedzy książkowej. Magicznych umiejętności Tom z oczywistych powodów póki co nie mógł ocenić i trochę już go to irytowało. Czuł znudzenie ... Spojrzał na Lestrange, zastanawiając się czy znowu go nie wykorzystać do jakiejkolwiek akcji, by wykrzesać z Greya kolejną reakcję. Tu myśli Toma troszkę zboczyły ku innym pomysłom. A może wśród jego szeregów warto wprowadzić jakąś rywalizację? Tak, to mogło pobudzić grupę do działania i nawet spowodować nieco zamieszania. Podjął decyzję, rzucił wokół zajmowanych przez jego ludzi miejsc zaklęcie wyciszające, czym spowodował, że cała piątka nagle porzuciła prywatne rozmowy i skupiła się na nim:

— Niedługo ma się odbyć Turniej Trójmagiczny. — Powiedział spokojnie, obserwując ich reakcję. Pierwszą był zdecydowanie szok, ale już chwilę później na twarzy Oriona pojawiła się konsternacja, a na Abraxasa ekscytacja. Wszyscy ożywili się w widoczny sposób za sprawą tej nowiny, ale na pytanie zdecydował się Avery:

— Panie, skąd masz taką informację? Przecież nikt nic o tym nie mówi.

— Z tego źródła co zawsze. — Oświadczył Tom z kpiącym uśmiechem, wspominając ostatnią rozmowę ze Slughornem. Ten człowiek był zbyt podatny na jego urok. Riddle był w stanie wyciągnąć z niego każdą, dosłownie każdą informację. Zauważył oczywiście, że podobnie działał na nauczyciela Grey. Chłopak jednak kompletnie tego nie wykorzystywał. W tym momencie otworzyło się wejście do pokoju wspólnego i wzrok Riddle'a przeniósł się na nie, rejestrując pojawienie się Arena. Chłopak nawet nie zwolnił, ale jak zauważył Tom, przez chwilę obserwował ich uważnie, po czym zniknął w drodze do dormitorium. W tym samym momencie padło pytanie zadane przez Mulcibera:

— Kiedy mają oficjalnie ogłosić tą wiadomość? Bo przecież kiedyś muszą.

— Mają ogłosić to przed przerwą świąteczną, by ewentualni uczestnicy mogli to skonsultować ze swoimi rodzinami. Na początku roku powinno być wszystko jasne. Na razie wiadomo tylko tyle, bo tylko tyle przekazał Dippet nauczycielom.

— Czy planujesz swoje uczestnictwo ... Panie? — Zapytał Malfoy, a Tom słysząc to pytanie miał ochotę się zaśmiać. Zdawał sobie bowiem sprawę, że praktycznie każdy z nich miał ochotę zadać to jedno pytanie. Odwagi miał dosyć jedynie Abraxas oczywiście.

— Nie planuję uczestnictwa w tym jakże hucznym wydarzeniu. Mam jednak nadzieję, że Slytherin będzie mieć godnego reprezentanta Hogwartu ... — Oznajmił niemalże z nonszalancją Tom, jego słudzy wiedzieli jednak doskonale, że w ten sposób wydał im niejako rozkaz. Krótko mówiąc spodziewał się, że któryś z nich zgłosi uczestnictwo. Od nich zależało, czy będzie to jeden członek jego świty, czy też wszyscy. — Macie sporo czasu, by to przemyśleć i rozważyć swoją kandydaturę. Na dziś to wszystko. Abraxasie ty zostań. — Wszyscy, oprócz Malfoya podnieśli się natychmiast z miejsc i wyszli z zasięgu zaklęcia wyciszającego, kierując się do dormitorium.

— Czy potrzebujesz czegoś? Mój Panie? — Abraxas właściwie prędzej, czy później spodziewał się tej rozmowy.

— Widzę, że udało Ci się w końcu, nawiązać jakąś bliższą relację z Greyem. Dowiedziałeś się o nim czegoś więcej?

— Póki co nasze relacje to przede wszystkim korepetycje ze starożytnych run. Okazało się, że nigdy nie uczył się tego przedmiotu ... Zachowuje się w mojej obecności ostrożnie, choć zaczął powoli się rozluźniać podczas nauki. Przez ostatnie trzy dni wydawał się być poddenerwowany. Nie wiem dlaczego. Nie mówił. Nie lubi rozmawiać o swoim braku magii ... określa ten stan jako „ chwilowy”. To mnie zastanowiło. Myślałem, że po prostu jest bardzo słaby magicznie, ale teraz myślę inaczej. Jak silny jest oczywiście nie wiem, ale … spojrzałem na niego inaczej. No i dowiedziałem się … właściwie jedyne co się o nim dowiedziałem to to, że jest sierotą.

— Sierotą?

— Za wiele nie udało mi się z niego wyciągnąć. Nie jest wylewny we wszystkim co dotyczy go osobiście. Udało mi się ustalić, że jego rodzice zostali zamordowani. O więcej na razie nie pytałem. Z nim trzeba powoli, stopniowo, bo kiedy pytam zbyt dużo zacina się w sobie, albo po prostu odchodzi.

— Mam pewne przypuszczenia dotyczące morderstwa jego rodziców. Podzielę się z Tobą tą informacją, która być może pomoże Ci w lepszym poznaniu Arena. — Tymi słowami Tom zaskarbił sobie absolutną uwagę Abraxasa. — Jego brak magii został spowodowany klątwą, którą rzucił nie kto inny, a sam Grindelwald. — Oczy blondyna rozszerzyły się nieznacznie w niedowierzaniu, ale Malfoy zachował milczenie. Tymczasem Tom kontynuował: — Został sprowadzony do tej szkoły w celu ukrycia go przed Gellertem, który jak się wydaje zajął się póki co Ameryką i nie szuka chłopaka.

Gdyby Abraxas usłyszał te rewelacje od kogoś innego, na pewno by go zwyczajnie wyśmiał. Chłopak w ich wieku ścigany przez czarnoksiężnika, przed którym wszyscy drżą … cóż, najwyraźniej jednak Riddle mówił całkiem poważnie. Zresztą Malfoy nie wątpił, że Tom zanim mu o tym powiedział, zdążył przemyśleć i dokładnie przeanalizować tą informację. Z pewnością sprawdził również i zaklęcie o którym mówił i inne podobne, czy też pochodne klątwy. Ta konkluzja spowodowała, że blondwłosy Ślizgon się zamyślił: „... skoro stan Arena jest przejściowy, to ile w zasadzie będzie on trwać? Jest tutaj już od prawie trzech tygodni i raczej nie widać żadnych postępów w kwestii powrotu jego magii. A może coś przeoczyłem, pominąłem? Lepiej, żeby tak nie było, ale … pozostaje jeszcze kwestia klątwy. To przerażające ...„ Abraxas spojrzał na Riddle'a, a słowa same wyrwały mu się z ust, zanim je przemyślał i powstrzymał:

— Skoro Grindelwald potrafi odebrać czarodziejowi magię, nawet na pewien czas, to jak bardzo potężny on jest? — Już w chwili, kiedy to mówił, zdał sobie sprawę, że popełnił błąd. Zagalopował się i rzucił tą uwagę do nieodpowiedniej osoby. Ciemniejące oczy Toma i chmurne spojrzenie tylko potwierdziły obawy Malfoya. Abraxas przymknął na moment oczy przeklinając w duchu swoją głupotę. Kiedy je otworzył ujrzał różdżkę w dłoni Riddle'a i usłyszał jak ten wypowiada Crucio. Ból przeniknął jego ciało, a Malfoy zdążył tylko pomyśleć „... Jestem jednak głupcem ...”. Na więcej nie miał czasu. Musiał walczyć o to, by nie pokazać po sobie skutków zaklęcia. Byli przecież w pokoju wspólnym. Tortura nie trwała długo, a Tom widocznie docenił jego wysiłki, bo przerwał zaklęcie i poczekał aż Abraxas, lekko wsparty o stół, opanuje drżenie i wyrówna oddech. Kiedy się to stało Riddle skomentował spokojnie całe wydarzenie:

— Na przyszłość radzę przemyśleć, co zamierzasz powiedzieć. — Po czym wstał i odszedł do dormitorium, pozostawiając Malfoya zadowolonego, że jego błąd kosztował go zaledwie jedną klątwę, a nie serię zaklęć torturujących. I tak siedział dobre pół godziny, starając się zregenerować siły, bo nie był pewien, czy po prostu nie upadnie wstając. Po tym czasie powoli się podniósł, prostując się siłą woli i wolnym krokiem, nie pokazując po sobie niczego z tego co czuł przy każdym kroku, ruszył w stronę wyjścia z pokoju wspólnego. Niby zbliżała się już pora ciszy nocnej, ale zamierzał dotrzeć do najbliższej łazienki i tam dojść do siebie. Kiedy był już na korytarzu, a przejście się za nim zamknęło, pozwolił sobie na krótką chwilę słabości i z jękiem ciężko się wsparł o kamienną ścianę. Po chwili zmobilizował siły do dalszego wysiłku i ruszył w bolesną wędrówkę, która zdawała się trwać wieczność. Kiedy w końcu znalazł się w łazience, która jak wiedział praktycznie nie była używana dlatego, że znajdowała się na końcu lochów, był już u kresu sił. Zamknął za sobą drzwi w samą porę. Poczuł nagłe zawroty głowy, zrobiło mu się ciemno przed oczami i upadł na ziemię tracąc przytomność.

***

Rutynowo, odkąd ktoś, Aren nieodmiennie podejrzewał Lestrange, rzucił wkurzające zaklęcie na łazienkę w dormitorium, Grey wymykał się, kiedy wszyscy spali do łazienki w korytarzu. Wybrał tą na końcu lochów, ponieważ była usytuowana w niefortunnym miejscu i przez to prawie nie używana. Tam spokojnie mógł się umyć, mając niemal pewność, że nikt go na tym nie przyłapie. Dzisiaj zrobił to samo. Dotarł do łazienki, nacisnął klamkę i zaczął otwierać drzwi. Ku jego zdumieniu drzwi otworzyły się prawie do połowy i na tym koniec. Coś blokowało je od środka i nie pozwalało otworzyć ich szerzej. Aren był jednak zdecydowany skorzystać z tej łazienki i nie zamierzał zrezygnować. Wcisnął się do środka i ze zdumieniem zorientował się, że blokadą jest ciało nieprzytomnego Abraxasa. Z głowy blondyna sączyła się krew.

— Abraxasie! Hej Abraxasie! — Aren przykucnął przy Malfoyu i potrząsnął go za ramię. Nieprzytomny chłopak tylko jęknął z bólu nie odzyskując przytomności. Aren rozejrzał się dziko i postanowił odciągnąć leżącego spod drzwi w stronę umywalek. Nie było to łatwe, ale w końcu Malfoy leżał tam, gdzie należy i gdzie Grey miał łatwy dostęp do zasobów wody. Dopiero teraz zielonooki chłopak uważniej przyjrzał się ranie na skroni blondwłosego Ślizgona, Było prawdopodobne, że dorobił się jej upadając na podłogę. Aren westchnął, odgarnął delikatnie z czoła nieprzytomnego zlepione kurzem i krwią włosy. Rana nie wyglądała tragicznie, ale oczywiście trzeba było ją oczyścić. Nie zastanawiając się długo zwilżył swój ręcznik i ostrożnie przemył skaleczenie, przy okazji przecierając też twarz Malfoya. Chłopak był bardzo blady, oddychał ciężko, jego mięśniami od czasu do czasu wstrząsały drgawki i skurcze. Aren znał te objawy. Widział je nie raz dzięki uprzejmości Voldemorta w koszmarach ... były to typowe efekty po Cruciatusie. Aren zmarszczył brwi w zamyśleniu. Zastanawiał się kto mógł rzucić na Abraxasa tą klątwę, ale w końcu machnął na ten problem ręką, dochodząc do wniosku, że nic nie wymyśli dopóki Malfoy nie odzyska świadomości. Podniósł się, ponownie zmoczył ręcznik zimną wodą i przyłożył do rany, by zatamować krew, wciąż lekko sączącą się z rany. Głowę Malfoya ułożył sobie na kolanach dla wygody i spokojnie czekał na efekty swoich działań, równocześnie z braku zajęcia i innych interesujących widoków, przyglądając się Abraxasowi. Już po chwili jego uwagę przykuło coś na dłoni nieprzytomnego chłopaka, którą wcześniej ułożył na piersi Malfoya. Aren pochylił się, chwycił Abraxasa za rękę i lekko przyciągnął ją do siebie, by lepiej się przyjrzeć bliźnie, którą znał aż nazbyt dobrze. Na zewnętrznej stronie dłoni można było zobaczyć blady ślad układający się w napis „Łzy są oznaką słabości”. Pierwsze co poczuł Aren na ten widok, to była złość na tego, kto zmusił Abraxasa do pisania podobnego zdania i to bez wątpienia krwawym piórem. Sam przecież miał tą wątpliwą przyjemność, więc doskonale znał i był w stanie rozpoznać pozostałość po tej subtelnej, ach bolesnej torturze. Z drugiej strony rozzłościł go również sam sens pisanego zdania. Ktokolwiek tak uważał, musiał mieć naprawdę coś nie tak z głową. Blizna była chyba dość stara, bo była już zagojona i mało widoczna w porównaniu z tymi, które do niedawna sam nosił. Dotknął lekko śladu po krwawym piórze na dłoni Malfoya i delikatnie odłożył z powrotem jego rękę. Westchnął ciężko, nie mógł nic więcej zrobić, dopóki Abraxas nie odzyskał świadomości. Nie pozostało nic innego jak czekać, więc zaczął po prostu bawić się długimi włosami blondyna, przeczesując je pomiędzy palcami. Jasne kosmyki pomimo kurzu i krwi były miękkie i przyjemne w dotyku. Po pewnym czasie Aren poczuł, że ciało blondyna lekko się rozluźniło pod jego dotykiem.

Abraxasa obudziło ciche nucenie oraz przyjemne muśnięcia na głowie. Przez chwilę myślał, że ma po prostu jakiś miły sen, dlatego nie chcąc go przerywać trwał na progu świadomości chłonąc miły dotyk. Po chwili jednak wróciły do niego wcześniejsze wydarzenia i gwałtownie przerwały sielankę. Malfoy szybko otworzył oczy i czujnie rozejrzał się na ile mógł. Ustalił szybko dwie rzeczy: na pewno był w łazience na końcu korytarza lochów i z całą pewnością leżał na podłodze. To należało naprawić, zebrał się w sobie i próbował wstać, ale uniemożliwiło mu to stanowcze przytrzymanie za ramiona. Zdziwiony znieruchomiał z początku, po czym gwałtownie zerknął w górę, napotykając wzrokiem twarz Arena. Dopiero teraz dotarł do Abraxasa fakt, że jego głowa spoczywa na kolanach drugiego chłopaka i to jego ręce gładziły go bez wątpienia po włosach. Malfoy zaskoczony przyglądał się twarzy Greya, na której można było odczytać teraz całą gamę emocji, ale dominowało w niej zmartwienie. Po chwili Aren zapytał:

— Jak się czujesz?

— Wydaje mi się, że dobrze ... choć … bolą mnie mięśnie ... — Abraxas niechętnie przyznawał się do słabości, ale miał świadomość, że to akurat będzie od razu widoczne, gdy tylko spróbuje wstać. Czuł się teraz strasznie niezręcznie. Nie był przyzwyczajony do zbytniej troski:

— Wydaje mi się, że powinieneś odwiedzić pielęgniarkę w związku z tą raną na głowie. — Abraxas odruchowo próbował skinąć głową, gdy Aren dodał: — Oczywiście jak już ustaną skutki po klątwie Cruciatus. — Malfoy drgnął niespokojnie zaskoczony, co nie uszło uwadze Arena, ponieważ ranny wciąż spoczywał na jego kolanach. Przez moment panowało milczenie, a później Abraxas rzekł wypranym z emocji głosem:

— Więc wiesz? — Aren nie widział powodu, żeby nie potwierdzić:

— Widziałem już efekty pocruciatusowe wiele razy, dlatego nie ma mowy o pomyłce. Zastanawiam się jednak … być może to nie moja sprawa, ale … kto ci to zrobił?

— To bez znaczenia ... — Usłyszał w odpowiedzi, ale jeszcze nie zamierzał dać za wygraną. Po chwili ciszy Abraxas zerknął w górę na twarz Greya i widząc na niej upór, roześmiał się cicho. Zdecydowanie polubił prawdziwą, otwartą twarz tego chłopaka, a nie codziennie obnoszoną przez niego maskę obojętności. Nie zamierzał zdradzać wszystkich tajemnic, ale równocześnie nie chciał odpychać Arena, dlatego dodał oględnie: — Jeśli to Cię pocieszy, to jest to ktoś, kogo obaj znamy. Więcej nie zdradzę. — Cały czas przyglądał się twarzy zielonookiego, dlatego nie uszło jego uwadze, że ten intensywnie zaczął się zastanawiać nad tymi słowami. Niemalże widział jak trybiki w głowie Greya pracują na najwyższych obrotach. Po chwili Aren nagle zamrugał, a na jego twarzy pojawił się wyraz zrozumienia, ale żadne stwierdzenie ani pytanie z jego ust nie padło. Malfoy również postanowił do tej kwestii nie wracać i zaczął z innej beczki: — Jak się tutaj znalazłeś?

— Po prostu tędy przechodziłem ... — Odpowiedź oczywiście nie była szczera, a temat najwyraźniej drażliwy. Ponownie zapadła cisza i obaj poszukiwali bezpiecznych tematów do rozmowy. Abraxas niespodziewanie dla samego siebie poczuł nagle, że wiele by dał, by móc swobodnie porozmawiać z Aren'em bez kluczenia i lawirowania wokół bezpiecznych tematów. Po długiej ciszy Aren zadał pytanie: — Masz może eliksir na skutki po Cruciatusie? — Malfoy pomyślał, że chłopak rzeczywiście ma spore pojęcie o temacie, po czym spokojnie odpowiedział:

— Jest w moim kufrze ale … kufer jest zabezpieczony i tylko przykładając moją różdżkę można go odblokować. Myślę jednak, że … myślę, że najgorsze już minęło i że możesz już iść. Dziękuję za pomoc. Przyjdę nad ranem do dormitorium, by wziąć prysznic i wtedy zażyję eliksir. Teraz muszę jeszcze … odpocząć … poczekać … to znaczy pomyśleć … — Malfoy zaplątał się trochę w słowach i umilkł skonsternowany ze świadomością, że nie jest w formie nawet jeśli chodzi o myślenie. Właściwie nie chciał zostawać tu sam, ale z drugiej strony nie chciał przyznawać się otwarcie do słabości. To przypomniałoby mu czasy dzieciństwa i brzmiałoby okropnie żałośnie. Oczywiście takie myślenie było kuriozalne, bo przecież Grey bez wątpienia widział doskonale jego słabość, ale ... nie był w stanie się do tego zmusić. Nie mógł poprosić głośno, by Aren został z nim, chociaż w duchu bardzo tego żałował. Ze zdumieniem po chwili usłyszał odpowiedź Arena:

— Naprawdę sądzisz, że Cię teraz zostawię? Ok, jeżeli faktycznie masz dość mojej obecności to pójdę, ale ... mogę zostać. — Propozycja została podana neutralnym tonem, Aren poczuł jednak, że ciało Abraxasa sztywnieje. Po chwili leżący zerknął na niego błagalnym niemal wzrokiem, ale głośno wyartykułował nerwową odpowiedź:

— Tak mam dość twojej obecności, więc idź już sobie! — Aren westchnął cicho. Trochę rozumiał blondyna, sam nie lubił ludzkiej litości. Z drugiej strony takie zapieranie się nieco go rozdrażniło, dlatego powiedział:

— Dobrze więc! — Po czym podparł Malfoya, pomógł mu się przenieść pod ścianę i najzwyczajniej w świecie wyszedł bez pożegnania.

Abraxas pożałował swoich słów już w momencie, kiedy Aren zamknął za sobą drzwi łazienki. Stwierdził, że zachował się jak typowy Malfoy. Z pewnym smutkiem skonstatował, że nauki Ojca były silniejsze od niego. Może i jego rodziciel nie stosował niewybaczalnych, ale używał sporo innych klątw, by go dyscyplinować i zmusić do konkretnych zachowań. Lochy według Abraxasa były najgorsze. Poczuł nagle chłód na całym ciele. Nie był pewien czy to z powodu kamiennej podłogi, czy klątwy, czy po prostu wspomnień. Teraz dopiero odczuł brak ciepłych kolan Arena. Brakowało mu też delikatnych muśnięć na włosach. Jak dotąd nikt nie dotykał w taki sposób jego włosów, również w dzieciństwie. To było takie uspokajające … Abraxas drgnął zaskoczony i cicho roześmiał się bez radości dochodząc do niezbyt wesołego wniosku, że najwyraźniej tym razem Crucio miało niezwykle silne działanie również na mózg.

Wychodząc z łazienki Aren nawet nie pomyślał o tym, by wrócić do dormitorium. Nie zamierzał zostawiać Malfoya bez pomocy. Skierował się w stronę laboratorium, gdzie miał zazwyczaj korepetycje z Eliksirów, zamierzając przeszukać znajdujące się tam zasoby Slughorn'a. Miał nadzieję, że znajdzie potrzebny mu w tej chwili eliksir. Centaur nie patrzył na niego przychylnie gdy mijał wejście, ale nie zamierzał rezygnować. Realizował swój plan konsekwentnie, chociaż równocześnie przeklinał jasnowłosego za wyglądanie tak cholernie słabo, przeklinał te jego oczy, które błagały by został w tym samym czasie, kiedy usta wypowiedziały coś zgoła odwrotnego. Tak rozmyślając i pomstując w duchu Aren przeszukiwał kolejne półki. Nie było to proste, gdyż na większości fiolek osadziła się gruba warstwa kurzu, czyli ocena na podstawie koloru była w najwyższym stopniu utrudniona. Grey pamiętał jednak zapach poszukiwanego eliksiru, dlatego miał nadzieję, że jeśli tylko ta mikstura tutaj jest, odróżni ją od innych bezbłędnie. Po czasie, który dla niego zdawał się wiecznością w końcu go znalazł. Eliksir miał odpowiedni zapach i jasnofioletowy kolor. Dopiero teraz dotarła do Arena niecodzienność sytuacji, w której uczeń szkoły jest w posiadaniu mikstury niwelującej skutki zaklęcia niewybaczalnego. Jaki normalny uczeń by go posiadał? Żaden oczywiście, ale taki, który miał z tym zaklęciem do czynienia, owszem. Grey uśmiechnął się do siebie na te myśli, wzruszył lekko ramionami i wyszedł z pomieszczenia, wcześniej ukrywając fiolkę w kieszeni. Przy wejściu zaryzykował i poprosił centaura, by nie wspominał o jego nocnej wizycie nauczycielowi. Ten jednak po prostu go zignorował, więc Aren nie miał żadnej pewności, czy nie zostanie jutrzejszego dnia ukarany. Cel jednak uświęcał środki i chłopak postanowił podjąć to ryzyko..

Wracał już do Malfoya, kiedy usłyszał kroki, które po chwili niebezpiecznie przyspieszyły. Najwyraźniej powodujący ten hałas usłyszał Arena . Chłopak, nie chcąc by ten ktoś zobaczył Abraxasa, skręcił w inny korytarz starając się poszukać dobrego miejsca na kryjówkę. Oczywiście przeliczył się i w tym korytarzu jak na złość nie było nic co by mu pomogło się schować. W międzyczasie Grey zauważył, że kroki ścigającego go człowieka nagle ucichły, przestał więc rozglądać się za ewentualnym ukryciem i skupił się na wyraźnie dla niego wyczuwalnej czyjejś obecności. Wszystkie zmysły miał napięte w oczekiwaniu. Zamarł w bezruchu starając się odkryć cokolwiek i nagle … poczuł na plecach kształt, który mógł być jedynie czubkiem różdżki. Obejrzał się, ale w półmroku widział tylko zarys postaci. Dopiero gdy usłyszał jedwabisty głos, od razu wiedział z kim ma do czynienia:

— Odwróć się powoli. — Aren spokojnie i bez słowa wykonał polecenie, a Riddle widząc zieleń na szacie delikwenta stwierdził równie miłym głosem: — Jestem nieco zawiedziony polowaniem. Spodziewałem się jakiegoś Gryfona, a tu okazało się, że to mój domownik. Doprawdy, przecież nie mogę odjąć punktów własnemu domowi. Teraz wyjaśnij dlaczego o takiej porze jesteś poza dormitorium, a ja być może wymierzę Ci łagodną karę.

— Lubię przemierzać korytarze nocą, pomaga mi to pomyśleć. — Tom natychmiast zidentyfikował Arena po głosie i uniósł brwi w zdumieniu. Akurat tego ucznia zupełnie nie spodziewał się przyłapać na korytarzach Hogwartu. Przyświecił sobie różdżką i przyjrzał uważniej stojącemu przed nim chłopakowi:

— Powiedz mi zatem gdzie byłeś. Twoja szata i twarz noszą ślady kurzu. — Podczas gdy oczekiwał odpowiedzi, Tom dalej przyglądał się swojej zielonookiej fascynacji i nagle dostrzegł ślady krwi na jednej z dłoni oraz na spodniach w okolicy uda. Na pozór spokojnie zadał kolejne pytanie: — Czy ktoś Cię skrzywdził?

Kiedy prefekt zadawał to pytanie Aren wyczuł od niego falę magii. Emanowała tylko przez chwilę, ale to wystarczyło by zidentyfikował ją jako coś swojskiego, przyjemnego … tak bardzo znajomego. Grey zupełnie nieświadomie pochylił się nieznacznie w stronę Toma, ale szybko się zreflektował. Przecież zadano mu pytanie, był najwyższy czas, żeby na nie odpowiedzieć. Nie bardzo wiedział jak ma wybrnąć z tej sytuacji, tym bardziej, że całej prawdy nie zamierzał zdradzać, ale miał nadzieję, że coś w trakcie rozmowy mu się nasunie:

— To nie moja krew.

— W takim razie czyja? I w jakich okolicznościach powstały te ślady? — Tom był zaintrygowany. Kiedy sądził, że Aren nosi na sobie ślady własnej krwi, czuł wściekłość. Teraz jednak uspokoił się już i starał się jedynie odkryć prawdę, przynajmniej na razie. Milczenie Greya się przedłużało ponad miarę, dlatego Tom wzdychając wyciągnął różdżkę. Aren spiął się nerwowo, więc Tom wyjaśnił: — Spokojnie, jeżeli nie chcesz mi powiedzieć, jestem zmuszony sam sprawdzić co takiego się stało. Oczywiście, masz jeszcze szansę się wytłumaczyć, ale wiesz co? Chyba już znudziło mi się czekanie. — Riddle uśmiechnął się złośliwie, na myśl o tym co mogło się stać i co mogło Greya doprowadzić do obecnego wyglądu. Zamierzał to sprawdzić bezpośrednio w jego umyśle, przy okazji dowiadując się co łączy tego ucznia z Grindelwaldem.

— Czekaj, Ty chyba nie zamierzasz ... ! — Aren w popłochu cofnął się o krok, ale nie zdążył zrobić nic więcej, ponieważ Tom bez zapowiedzi rzucił:

— Leglimens — i zielonooki poczuł, że świat znika mu sprzed oczu, a Tom wkracza do jego umysłu.

Riddle stosował już to zaklęcie wielokrotnie na różnych umysłach. W trakcie tych praktyk doszedł do wniosku, że wyglądają zawsze niezwykle podobnie i wystarczy stosować pewne wypracowane schematy, by uzyskać co się chce. Jak dotąd zawsze był to labirynt korytarzy, podzielony na różne segmenty: od wczesnego dzieciństwa do teraźniejszości, a do każdego działu prowadziły kolejne drzwi. Tym razem przekonał się, że jego twierdzenie o podobieństwie umysłów legło w gruzach w zderzeniu z tym, co przedstawiał mózg Arena. Ten umysł był inny. Zaskoczył go widok ponurej, bezkresne plaży i równie smutnego wybrzeża. Woda, wciąż chlupocząca, była ciemna i mętna. Na pobliskich drzewach większość liści opadła pozostawiając nagie korony. Piasek, po którym stąpał początkowo był miałki, ale z każdym krokiem stawał się coraz bardziej twardym żwirem. To było absolutnie fascynujące. Tom zdał sobie sprawę, że była to obrona doskonała przed niechcianymi gośćmi. Żaden przedmiot, który widział, żadna rzecz w zasięgu wzroku nie sugerowała nawet żadnych wspomnień. Jak do nich trafić, kiedy nie ma punktu zaczepienia? Ba, nie było nawet poszlaki, gdzie te wspomnienia powinny się znajdować. Tom musiał sam przed sobą przyznać, że był skonsternowany, ale mimo to nie zamierzał jeszcze rezygnować i starał się znaleźć lukę w tym systemie. Im dalej szedł, tym bardziej się przekonywał, że krajobraz się nie zmieniał, był wciąż tak samo monotonny i jednostajny. Właściwie niewiele już brakowało mu do decyzji, że się podda, kiedy nagle pojawił się nowy element pośród tej smętnej pustki. W oddali zobaczył zarys postaci. Tom zamrugał zdziwiony, po czym szybkim krokiem ruszył w stronę tej postaci myśląc, że znalazł jakiś słaby punkt w idealnym jak dotąd murze obrony. Im bardziej jednak się zbliżał, tym bardziej nie mógł uwierzyć w to co widzi. Kiedy był już całkiem blisko i był pewien, że wzrok go nie myli zdumionym głosem skomentował bardziej do siebie niż do kogokolwiek innego:

— To niemożliwe. — Przed sobą widział bowiem idealne odwzorowanie Arena, który wpatrywał się zamglonym wzrokiem w wodę. Wyobrażenie chłopaka było tak zamyślone, że dopiero na dźwięk głosu Toma drgnęło niespokojnie i powoli przekręciło głowę w jego kierunku pytając:

— Tom? — Riddle przeżywał swoiste deja vu, kiedy usłyszał z ust manifestacji wspomnień dokładnie ten sam głos, który słyszał przed wtargnięciem do tego umysłu. Tymczasem widmowy Aren dopytywał dalej wstając i podchodząc bliżej: — To naprawdę Ty? — Zielonooki chłopak zatrzymał się na około metr przed Riddle, a Tom ujrzał za nim łańcuch, który osiągnął maksymalną długość, ograniczając ruchy.

— Czym ty jesteś? — Zapytał wciąż zdziwiony, ale i zaciekawiony Riddle, zachowując bezpieczną odległość. Przez cały czas przyglądał się wizerunkowi Arena i ze zdumieniem stwierdził, że wyglądał tak samo jak zawsze, jak w realnym świecie, tylko tutaj … dlaczego patrzył niemalże z udręczeniem w oczach?

— No tak ... Zapomniałem, że to jeszcze nie pora ... — Odpowiedziało odwzorowanie Arena w tym miejscu z pewnym wahaniem w głosie, a po chwili uśmiechając się lekko dokończyło: — Jesteśmy sobie bliżsi niż Ci się wydaje. Choć przez naszą sytuację nie mamy nawet możliwości się do siebie zbliżyć.

— Dlaczego mówisz w liczbie mnogiej? Kogo jeszcze masz na myśli?

— Osobę, na której użyłeś leglimencji oczywiście. Jesteśmy tym samym on i ja. Chociaż ja jestem tylko uwięzionym wspomnieniem, a on realną osobą. Wyglądasz tak samo jak w dniu, w którym Cię poznałem. Zabawna wtedy była sytuacja. — Widmowy Aren umilkł z uśmiechem na twarzy, a tymczasem Riddle, czując się nieco zagubiony, po raz pierwszy w życiu z kompletnym mętlikiem w głowie, czuł się coraz bardziej poddenerwowany, ale i niepewny:

— Nie wiem o czym do diabła mówisz.

— Posiadam w sobie nieco magii. Daj mi swoją dłoń, a być może zrozumiesz. — Zaproponowało wyobrażenie Greya — Teraz nie wiesz jaka jest nasza magia, ale ja mogę Ci ją pokazać. Wystarczy tylko wyciągnąć rękę, a znajdziesz odpowiedź na większość swoich pytań.

Tom wahał się się przez chwilę, ale coś w tej istocie było takiego, że chciał uwierzyć, chciał zaufać. Jego umysł jednak był czujny i wręcz krzyczał, że to może równie dobrze być pułapka. Będąc w czyimś umyśle był odsłonięty i prawie bezbronny. Spojrzał w oczy manifestacji wspomnień Arena w poszukiwaniu czegoś, co by mu podsunęło rozwiązanie, radę jak ma postąpić. Nie znalazł nic i wbrew sobie postanowił zaryzykować. Zbliżył się do widmowego Greya wyciągając w jego stronę rękę, którą Aren chwycił swoją, splatając palce i całkowicie zaskakując tym intymnym gestem Toma. Patrząc w oczy wyobrażenia Arena poczuł nagle magię, która płynęła spokojnym rytmem przez jego palce, by po chwili otoczyć go całego. Napięcie, które czuł wcześniej momentalnie zniknęło i spojrzał z niedowierzaniem na stojącą przed nim postać:

— Nie wierzę. Ty jesteś moim Przeznaczonym? Jak to możliwe? To nie ma sensu! — To zrozumienie spadło na niego tak niespodziewanie, że nie potrafił jakoś się odnaleźć, mimo że usilnie starał się złożyć w logiczną całość elementy układanki, w której wciąż jeszcze brakowało wielu elementów. Kiedy tak walczył, wyrwał go z zamyślenia głos zjawy, która zbliżyła jego dłoń do własnego policzka wtulając się w nią z cichym westchnieniem:

— Już czas się pożegnać. Będzie mi Ciebie brakować. Jest jednak już teraz nadzieja, ponieważ teraz jesteśmy bliżej Ciebie niż poprzednio. Jeszcze trochę ...

— Brzmisz tak, jakbyśmy się już nigdy nie mieli spotkać ... — Zaczął Tom i przerwał nagle, widząc w rękach widmowego Arena lustro:

— Tak właśnie będzie. Po prostu zapomnisz o wszystkim co tu zobaczyłeś i usłyszałeś. Nawet mnie. Do zobaczenia. — Nagłym ruchem Widmowy Aren odwrócił lustro, a Tom, kiedy tylko zobaczył w nim swoje odbicie, natychmiast został wyrzucony z umysłu Arena.

Powrót do rzeczywistości był tak samo nagły jak i moment wkroczenia Riddle'a do umysłu. Aren otrząsnął się, szybko pozbierał się w sobie z przerażeniem konstatując, że nie wie zupełnie co też Tom w jego umyśle zobaczył. Zaskoczony wzrok Riddle'a powiedział mu jednak wszystko i spowodował, że na Greya spłynęło przypomnienie: Riddle nie mógł nic zobaczyć, przecież wcześniej z Kasandrą zadbali o to ... Po tym olśnieniu, Aren odetchnął w duchu z ulgą, ale równocześnie zaczęła narastać w nim złość na Toma. Jak śmiał użyć na nim leglimencji! Spojrzał ponownie na Prefekta, który zresztą również wpatrywał się w niego intensywnie, a po chwili skomentował całe zajście po swojemu:

— Masz więcej tajemnic niż bym podejrzewał ... Nie wiem jak to się stało, że twój umysł, który wydawał się tak podatny na leglimencję z łatwością odparł mój atak. — Aren postanowił odpowiedzieć z innej beczki i nic nie mógł poradzić na to, że jego głos odzwierciedlał całą złość, jaką w tej chwili czuł:

— Więc to tak traktujesz innych? Kiedy ktoś ma coś do ukrycia używasz leglimencji? Nie sądziłem, że Prefekt Slytherinu może tak nisko upaść.

— Miło, że przyznałeś, że masz coś do ukrycia. A co do oskarżenia ... nie wiem jakim prawem śmiesz mnie oceniać, skoro to Ty właśnie łamiesz zasady tu panujące. Nie chciałeś współpracować, więc nie dałeś mi wyboru. — Tom mówił spokojnie obserwując jak twarzy zielonookiego chłopaka pojawia się wzburzenie. To było w pewien sposób intrygujące.

— Wyboru?! Czy ty słyszysz sam siebie? Użyłeś na mnie pieprzonej leglimencji! — Krzyknął wściekły Aren, po czym całą siłą woli powstrzymał się od dalszych słów. Musiał przecież wracać do Malfoya. Nie miał czasu stać tu i dyskutować z Riddle'm. Tom obserwował z przykrością jak z twarzy Greya znikają emocje, a wraca zwyczajowa maska. Po chwili padły pytania zadane nad podziw spokojnym tonem: — Czy to już wszystko? Czy mogę już odejść? — Riddle zamyślił się krótko i niemal natychmiast postanowił, że Arenowi należy się mała nagroda za to, co dziś zaprezentował. Oczywiście chłopak nie musi o tym wiedzieć, więc …:

— Jako, że to było Twoje pierwsze przewinienie, dziś dostaniesz tylko upomnienie. Wracaj do dormitorium i obym więcej Cię nie zobaczył szwendającego się po zamku w godzinach nocnych. — Chłopak bez słowa odwrócił się i ruszył szybkim krokiem przed siebie, a Tom obserwował go z fascynacją, dopóki nie zniknął za zakrętem. Dopiero wówczas Riddle pozwolił sobie na chwilę słabości i ciężko oparł się o ścianę oddychając głęboko i przymykając na moment oczy. Czuł się strasznie wyczerpany magicznie po tej próbie leglimencji. Miał wrażenie, że dostał się do umysłu Arena, ale było to tylko takie wrażenie. Z jakiegoś powodu nic nie pamiętał. To było bardzo dziwne i potrzebował więcej informacji by to wydarzenie przeanalizować. Po pewnym czasie poczuł się trochę lepiej, nie dzwoniło mu już w uszach, a głowa bolała tylko trochę. Tom zdecydował, że czas udać się do biblioteki.

Gdy Aren upewnił się, że Riddle go nie śledzi, przyśpieszył kroku, starając się jak najszybciej dotrzeć do Malfoya. Widok drzwi łazienki, w której przebywał Abraxas ucieszył go niepomiernie. Aren uchylił drzwi, wślizgnął się szybko do środka zamykając za sobą wejście i rozejrzał się po pomieszczeniu. Abraxas z przymkniętymi powiekami siedział dokładnie tam gdzie go wcześniej zostawił. Jego ciało nadal drżało i na oko było widać, że miał gorączkę o czym świadczyły lekko zaróżowione policzki, błyszczące oczy i spękane usta. Grey, by się w tym upewnić podszedł do niego i przyłożył dłoń do jego czoła. Na ten gest Abraxas otworzył szeroko oczy, odtrącając odruchowo jego rękę. Po czym zamarł, a później przetarł oczy i szybko zamrugał powiekami, chyba nie dowierzając. Na koniec zebrał się w sobie i szorstko zapytał:

— Co Ty tutaj robisz? Mówiłem Ci, że dam sobie radę. — Aren nie komentując tej wypowiedzi, która jaskrawo odstawała od rzeczywistości, sięgnął do kieszeni i podsunął niemal pod nos Abraksasa fiolkę z fioletową miksturą ze słowami:

— Wypij to. — Zaskoczony Malfoy ponownie zamrugał w niedowierzaniu, ale już po chwili chwycił podawaną fiolkę, otworzył, powąchał i szybko wypił jej zawartość. Już po chwili na jego twarzy pojawiła się ulga, a ciało się rozluźniło. Westchnął cicho i dopiero teraz zapytał:

— Skąd to masz?

— Ukradłem. — Odpowiedział Aren wzruszając ramionami widząc niedowierzający wzrok blondyna. — Wybacz, że tak długo to trwało, ale trafiłem na pewną przeszkodę.

— Przeszkodę? Ktoś Cię złapał? — Malfoy zauważył, na twarzy Arena złość, gdy powiedział ostatnie słowo. Po chwili usłyszał odpowiedź, która go zmroziła:

— Tak jakby ... Po prostu wpadłem na cholernego dupka Riddle'a.

— Czy on wie że ... — Dalsza część pytania nawet nie potrafiła przejść przez gardło Abraxasa, który poczuł dreszcze na myśl o domniemanych konsekwencjach, jeśli Tom ...

— Nie — Stanowcza odpowiedź przerwała bieg spłoszonych myśli blondwłosego chłopaka, który nieświadomie odetchnął z ulgą, po czym ostrożnie zapytał:

— Czy coś się stało po tym jak go spotkałeś?

— To nic takiego. Możesz już wstać? — Aren zręcznie ominął odpowiedź na niewygodne pytanie. Kiedy Abraxas skinął głową, Grey podparł go, by łatwiej było mu się podnieść.

— Biegać, to ja jeszcze nie będę, ale za moment będę mógł już iść. — Z powracającym humorem skomentował swój stan Malfoy, po czym zaczął rozmasowywać sobie mięśnie.

Kiedy Abraxas doszedł już do siebie na tyle, że czuł się na siłach iść, obaj ruszyli do kwater Slytherinu. Malfoy dyskretnie podtrzymywany przez Arena, radził sobie nieźle i ku zdumieniu tego drugiego nie komentował nawet, ani nie narzekał na fakt, że Grey mu pomaga. Wolał tego nie robić, bo miał świadomość, że u zielonookiego chłopaka i tak ma wielki dług. Jego dusza cierpiała, że idący obok Aren widział jego słabość, ale z drugiej strony Grey wrócił do niego, pomógł mu, chociaż wcale nie musiał. Malfoy zmarszczył brwi w zamyśleniu: Aren Grey był zdecydowanie inny niż reszta Ślizgonów i teraz w pewien sposób mógł zrozumieć zainteresowanie Toma jego osobą.

Obaj odetchnęli z ulgą docierając ostatecznie do pokoju wspólnego. Nikogo w nim nie było na szczęście, co pozwoliło im bezpiecznie, acz powoli przemknąć się do dormitorium. Abraxas marzył o kąpieli i łóżku, dokładnie w tej kolejności. Równocześnie jednak nie dowierzał własnym siłom, wolał nie ryzykować zasłabnięcia w kabinie, dlatego przełożył mycie do rana, a teraz postanowił zadowolić się zaklęciem czyszczącym. Wyciągnął różdżkę rzucając je na siebie, po czym skierował różdżkę w stronę Arena z niemym pytaniem, a gdy ten skinął głową potraktował tym zaklęciem również jego. Obaj przebrali się w piżamy i Abraxas opadł z ulgą na łóżko wzdychając lekko. Na moment przymknął oczy, po czym otworzył je znowu i obserwował jak Aren jeszcze czegoś szuka w swoim kufrze. Po chwili chłopak wyciągnął z niego małe pudełeczko i podszedł do łóżka Malfoya, stawiając je na jego stoliku nocnym i szeptem mówiąc:

— Ta maść powinna przyśpieszyć gojenie rany na skroni. Jutro z rana idź jednak do pielęgniarki, inaczej Riddle może się czegoś domyślić. — Aren wrócił do swojego łóżka, a Abraxas odkręcił wieczko wzdrygając się z obrzydzeniem na zapach, który wydzielała przechowywana w pudełeczku maść. Wstrzymał oddech i zgodnie z poleceniem nałożył cienką warstwę na ranę, tak szybko jak tylko się dało zamykając pojemniczek.

Następnego dnia w południe była planowana wycieczka do Hogsmeade i Abraxas dwoił się i troił by nakłonić Greya do pójścia wraz nimi poszedł. Arena wyraźnie zniechęcała osoba Toma i Malfoy domyślał, że w jakiś sposób łączyło się to z wczorajszym spotkaniem Greya i Riddle'a, o którym Aren ledwo wspomniał. Jak powszechnie wiadomo, Malfoyowie potrafią być bardzo uparci jeżeli coś chcą osiągnąć. Tym razem Abraxas też już nieomal przekonał Arena, gdy na przeszkodzie stanął mu Slughorn, który wezwał Arena na dodatkowe zajęcia. Wobec takiego dictum blondwłosy Ślizgon dał sobie spokój, ale przysięgł sobie, że następnym razem już na pewno zagarnie Arena do miasteczka. Żeby mieć absolutną pewność, że osiągnie co chce, zamierzał rozpocząć nagabywanie już od poniedziałku.

W Hogsmeade najpierw każdy zajął się własnymi sprawami, a na końcu wszyscy, cała ich grupa, spotkała się pod Trzema Miotłami w wynajętym przez Malfoya pokoju. Pierwszy dotarł Orion z Lestrange, następnie Tom. Abraxas na jego widok od razu przypomniał sobie wydarzenia zeszłej nocy, a zwłaszcza pewien interesujący komentarz Arena. Teraz z zainteresowaniem przyjrzał się Tomowi, ale nie zauważył żadnego zamyślenia, czy też wzburzenia. Riddle wyglądał jak zawsze. Niestety, przyglądanie się nie służyło dyskrecji i niespodziewanie usłyszał pytanie obiektu swojego zaciekawienia:

— Czy chcesz coś powiedzieć Abraxasie? — Malfoy podjął decyzję błyskawicznie i zaryzykował półprawdę, która jak doświadczenie go uczyło, zawsze się sprawdzała:

— Dzisiaj Aren wydawał się zdenerwowany, gdy zapytałem go wspólne wyjście z nami.

— Dlaczego chciałeś, by ta namiastka czarodzieja, niemalże charłak nam towarzyszył! — Powiedział z obrzydzeniem Lestrange, jednak po jednym spojrzeniu Toma natychmiast zamilkł i przybrał niewinną minę.

— Kontynuuj Abraxasie, dlaczego uważasz, że miało to coś wspólnego ze mną? — Abraxas zupełnie nagle poczuł jak jakiś chochlik kusi go, by to powiedzieć i nie wytrzymał:

— Po prostu ... w sumie, to pozwól, że zacytuję jakże wymowną wypowiedź Arena, mówiącą wyraźnie o kim mowa. Cytuję więc: „Cholerny dupek Riddle”.

Kątem oka Abraxas zauważył, że Orion robi wszystko, by się nie roześmiać. Mocno zagryzał wargę, choć zdradzały go drżące kąciki ust, a Lestrange dla odmiany wyglądał jakby miał ochotę kogoś zamordować. Najbardziej jednak zaskoczyła go reakcja Toma, który roześmiał się głośno z prawdziwym rozbawieniem. To była nowość, jeszcze nigdy Malfoy nie widział, żeby Riddle śmiał się głośno, a już żeby śmiał się wesoło … to było wręcz szokujące. Jego ciekawość wzrosła w dwójnasób. Chciałby naprawdę się dowiedzieć co się do diabła wtedy stało.